Dag 1. 12 september 2003

Na een rit van drie en een half uur staan we op Schiphol! Wat een verkeer. Een vrijdagmiddag drukte van heb ik jou daar. De fileberichten op de radio spreken van een uitzonderlijk drukke vrijdagmiddagspits. Dat hebben wij weer. Kunnen we eindelijk onze dochter gaan ophalen in China, besluit half Nederland op de weg stil te staan, en ook nog vooral rond Eindhoven!!!

Om 18.00 uur staan we voor de incheckbalie van China Southern Airlines. We vertrekken pas om 20.00 uur, dus toch nog tijd genoeg. We zien nog niemand van onze groep staan. Waar is iedereen? Ze zijn natuurlijk allang door de douane omdat zij wél op tijd zijn vertrokken. Oma en Opa Heel zwaaien ons uit als we door de douane lopen. Lyenna vindt het allemaal geweldig, ze is helemaal hyper. Ineens komen er bij ons weer wat emoties los. Al vinden we dat het deze keer anders is, de spanning is er niet minder door. Ik pak me ook nog even een paracetamolletje voor de hoofdpijn (!). In de tax-free eten we nog een broodje en dan besluiten we naar de gate te lopen. Bij de gate zien we dan het grootste deel van de Kind en Toekomst groep staan. Ha gezellig! Meteen kijken we naar de kids die meereizen: Boudewijn en Sterre-Mei. Kim hebben we nog niet gezien.

Op de Chinese stiptheid (een half uur later dan gepland!) stappen we in het vliegtuig. Jammer dat we geen Pearl-Class (=businessclass met gewoon eten) hebben. Alleen Wilfred heeft er een stoel vanwege zijn lengte. Als we bij onze stoelen aankomen zien we waarom: Daar had hij nooooooit tussen gepast. Ik besluit een steward te strikken om voorons drietjes ook een plekje in de grote stoelen te bemachtigen, aangezien er heel wat leeg blijven. Eerst maar eens vertrekken. Als we in onze stoel worden gedrukt steekt Lyenna haar armen omhoog: "Net als de achtbaan" schreeuwt ze het uit.. Eenmaal op hoogte spreek ik een steward aan die er volgens mij wel wat belangrijk uitziet. Ik vraaq hem of wij bij onze vriend (!) mogen zitten (ik dacht, ik moet toch wat verzinnen) en dat wij samen naar Beijing reizen. Eerst volgt een resoluut nee, dan gaat hij wat navragen om uiteindelijk weer met een nee terug te komen. Ik gooi al mijn kaarten in de strijd en jawel: Ná het eten mogen we verkassen naar de riante fauteuils om te slapen. Yes! Dat heb ik weer geflikt! Brigitte is blij met het nieuws, en na het avondeten verhuizen we. Lyenna blijft nog lang draaien. De lichten gaan één voor één uit, maar ze blijft alles interessant vinden. Uiteindelijk kan ze om 0.00 uur haar ogen niet meer open houden. Welterusten.

Dag 2. 13 september 2003

Ik slaap bijna niet. Gelukkig zie ik dat Lyenna en Brigitte wel slapen. Als iemand bij het raam het luikje omhoog doet zie ik dat de zon al opkomt. Da's snel! Van de in totaal 7840 km naar Beijing is het grootste deel al afgelegd. Ik zie beneden een onherbergzaam landschap. Ik knijp nog snel een paar keer mijn ogen dicht. Ik rust, maar slaap niet. Komt morgen wel. Als we het ontbijt krijgen slaapt Lyenna nog steeds. Ze slaapt pas 5 uur! Dan wordt ze wakker en is meteen vrolijk. Om 12.30 uur landen we in Beijing, na een vlucht van bijna 9 uur.

In de aankomsthal ziet Lyenna wat bleekjes. Ze voelt zich niet helemaal goed en even later braakt ze haar Fristie over de blinkende vloer. Brigitte loopt even naar het toilet om haar wat op te knappen. Een vriendelijke Chinese medewerker van de luchthaven haalt snel een dweil en ruimt alles met een grote glimlach op. Ik was alweer vergeten hoe vriendelijk de Chinese kunnen zijn.

Buiten staat een jonge Chinese vrouw met een blauw vlaggetje te zwaaien met opschrift "Child and Future". Ze leidt ons naar een bus. Het is erg warm en benauwd valt me op. In de bus stelt de vrouw zich voor als Lili, omdat we haar Chinese naam toch niet kunnen verstaan. Ze blijkt een hele kwebbel en vertelt in een recordtempo allerlei feiten over Beijing.

We komen aan in het Jian Guo Hotel, ons nog bekend van de eerste reis. We worden vriendelijk naar beneden gedirigeerd door Lili naar een aparte ruimte. Terwijl de ouders zich inspannen om niets van het verhaal van Lili te missen rennen Boudewijn, Kim, Sterre en Lyenna vrolijk door de kamer. Geweldig om te zien hoe die zich amuseren, zeker na zo'n vermoeiende reis.

Lyenna schijnt een hartsvriendin gevonden te hebben: Zij en Sterre rennen steeds achter elkaar aan, houden elkaars handjes vast en kwebbelen er vrolijk op los. Daarna gaan we naar onze kamers. Eerst wat dingetjes ordenen, maar ook weer niet teveel uit de koffers pakken omdat we morgen weer doorvliegen naar Nanchang. We willen ook nog even wat inkopen doen in de supermarkt. Alsof we nooit zijn weggeweest, zo lijkt het wel als we daar een paar inkoopjes doen. 

We hebben afgesproken om om 19.00 uur te verzamelen en met zijn allen te gaan uit eten in bij de, hoe kan het ook anders, de Chinees tegenover het hotel. We bellen nog snel even of we Rene en Linda zien. Zij zijn een week eerder vertrokken om Didi op te halen, en we zouden ze vandaag kunnen treffen omdat zij ook in het zelfde hotel verblijven. Geen teken van hen, jammer.

Bij de Chinees hebben we weer heerlijk gegeten, net als toen, toen we hier ook voor de eerste keer aten bij Lyenna's adoptie. De groep pakt zich goed en Lyenna en Sterre wijken niet meer van elkaars zijde.

Als we bij het hotel terugkomen zien we Rene en Linda staan in de hal met Didi en Noa. Super dat we ze nog even zien. We pakken nog een bakkie koffie en gaan daarna slapen. Morgen weer een drukke dag, én.... krijgen we Yeline!!!

Dag 5. 16 september 2003

De nacht is verschrikkelijk! Yeline wordt elk uur wakker is huilt flink. Ze is redelijk snel stil te krijgen maar dit is niet leuk. Uiteindelijk wordt ze om zeven uur weer huilend wakker. We geven een flesje en hierna leggen we haar even terug in bed. Ze is het hier duidelijk niet mee eens. Ze huilt weer flink. Ook afleiding op bed of op de grond lijken niet echt te helpen. Het lijkt wel of ze zich ineens 'bewust' is van alles wat met haar gebeurt. We moeten weer opschieten want we gaan met de groep en Kiki naar een winkelstraatje met typisch Chinese dingetjes én goedkoop.

Brigitte neemt Yeline in de draagzak om het contact te houden. Lyenna is onder de indruk van het huilen van Yeline. "Yeline is verdrietig, hè mam!"

In het busje valt Yeline weer in slaap, in de draagzak.

Buiten is het nog warmer en broeieriger dan gisteren. Binnen 10 seconden loopt het zweet al over mijn rug. Pfff.

Als we in het straatje uitstappen kijken ineens honderden ogen naar ons. Het blijkt een speciaal schouwspel, want overal waar we komen worden we omringd door de lokale bevolking. Die vinden het allemaal heel bijzonder en tussen de drukte door merk ik wel dat er een blijk van waardering achter de nieuwsgierigheid schuilt. Veel lachen ons toe en enkelen steken hun duim op. Dat raakt je wel. Na 2 uurtjes zijn we de extra aandacht zat. We hebben leuke dingetjes gekocht: Schoentjes voor Yeline voor 1 euro 50. Een Disney handdoek voor 2 euro. VideoCD's voor 1 euro per stuk waarop een karaoke versie van Chinese kinderliedjes staan. Leuk voor thuis, en als het niet werkt dan is niks overboord. Yeline houdt zich rustig in de draagzak, gelukkig.

's Middags hebben we nog een gezamenlijke lunch in het hotel. De opzet lijkt hetzelfde als gisteravond, maar nu is het wel lekker!

Op de hotelkamer is Yeline onrustig. Ze is niet echt te troosten, maar Brigitte lijkt het meest geaccepteerd te zijn. Ik ga met Andre en Wilfred wat inkopen doen voor onze koelkast. We lopen vanuit het hotel een zaakje in waar we wat water, bier, fris en zo inkopen. Ik neem in plaats van 5 losse flessen een grote 5 liter kan water. Omdat alles te zwaar is om mee te sjouwen brengen we het naar de conciërge van het hotel. Hij past voor zolang op onze spullen. We lopen verder om een zaakje te zoeken waar ze vers fruit verkopen. Andre wist ongeveer waar dat was. We lopen een soort overdekte markt binnen en kopen wat bananen en appels. Als we verder doorlopen zien we dat er nog veel meer te koop is. Het stinkt best wel een beetje. Kan ook niet anders als je ziet dat er levende vis verkocht wordt, een slager zijn waar ongekoeld aan de man probeert te brengen en er levende eenden, kippen en ganzen verkocht worden. We zijn getuige van een aankoop en vervolgens slachting van een gans. Je maag draai ervan om.

Als we weer terugkomen in het hotel willen we nog een biertje pakken in de lobby. De conciërge komt ons tegemoet. Hij vraagt of wij alcohol drinken. Natuurlijk antwoorden we, gaan we nu doen. Nee, zegt hij, één van jullie heeft veel, heel veel alcohol gekocht. Hij haalt mijn grote kan met "water" tevoorschijn en wijst mijn op de paar voor mij leesbare lettertjes: 5 ltr, 50%. Ik blijk 5 liter mais-alcohol te hebben gekocht! En dan na te gaan dat ik daarmee de flesje voor Yeline wilde vullen. Met zijn drieën liggen we in een deuk, maar zijn ons ook bewust van wat had kunnen gebeuren als die conciërge niet zo oplettend was geweest. Snel brengen we de kan terug naar de winkel. We hebben de straat nog niet eens overgestoken of de twee caissières beginnen te schaterlachen als ze ons zien aankomen. Wat een bak, en zij wisten zeker ook al dat ik hier een mega-fout had begaan. Natuurlijk kon ik alles omruilen voor flessen met echt water.

Eenmaal terug blijkt dat Brigitte een harde dobber te verwerken had met Yeline: Ze is zeker 2 uur aan het huilen geweest, maar slaapt nu. Uitgeput! Als ze wakker wordt lijkt het iets mee te vallen, maar na het middageten dat er weer inging als koek zet ze het weer op een huilen. Ik ben al uit de gratie, ze reikt haar armen uit naar Brigitte, maar ook zij kan haar niet meer troosten. Het is om moedeloos van te worden. Het is erg moeilijk om zo'n hulpeloos wezentje zo verdrietig en boos te zien. Yeline heeft de hele middag en avond gehuild, bij mij en bij Brigitte, met spelen, in bed, in bad wat ze gisteren zo lekker vond. We zijn zowat op voor vandaag en bestellen room-service. Na het eten leggen we haar op bed. Ik heb haar ingebakerd, dat heeft bij Lyenna in het begin ook geholpen toen zij zo onrustig was met slapen. We gaan buiten op de gang zitten om haar te laten slapen. Als we naar een half uur schreeuwend protest niks meer horen kijken we even in het bedje: Ze had zich helemaal losgewoeld!!! Wat een strijd levert die meid. Hopelijk gaat het morgen beter. We gaan nu allemaal slapen want we hebben het voor vandaag helemaal gehad. Oh ja, Lyenna blijkt haar pluche bunny tijdens het ochtenduitstapje kwijt te zijn geraakt. Ook dat nog...

Dag 6. 17 september 2003

Yeline heeft vannacht gelukkig goed geslapen. Ze werd om half 5 even wakker. Brigitte geeft haar een beetje Roosvice. Dat blijkt te werken want ze slaapt snel weer verder. Ze wordt om 6.00 uur weer wakker. Ze lijkt hongerig en ik maak snel een flesje. Ze doet er een dik halfuur over en kroelt daarna wat met Brigitte. Het is een heel verschil met gisteren. Ik ga op een gegeven moment bij hen liggen. Ze is heel vrolijk en kijkt ons beiden lang aan. Ineens lijkt het grote verdriet van gisteren verdwenen. Voor hoelang denken we dan. Nou ja, het kan ook gewoon zo zijn dat ze een slechte dag heeft en alles in een keer wilde verwerken. Kon ze ons maar vertellen. Als bewijs een paar foto's van onze opgewekte meid.

Lyenna wordt ook wakker en we gaan lekker ontspannen ontbijten, eigenlijk wel voor de eerste keer kan ik wel zeggen. Kiki heeft een bezoek gepland aan de Chinese Tempel, vlak in de buurt van het hotel. Vandaag schijn de zon. Dat, in combinatie met de hoge luchtvochtigheid, laten mijn zweetklieren maar ook die van anderen overuren maken. De tempel is leuk om te zien, vooral van buiten en de ruimte rondom de tempel ziet er leuk uit. Na 2 uurtjes houden we het voor gezien en gaan terug naar het hotel.

Lyenna speelt weer met Sterre op onze kamer. Yeline zit er naar te kijken en speelt voor het eerst wat alleen. Prima. Tot nu toe is vandaag een verschil van dag en nacht met gisteren. Ik ga met Lyenna even zwemmen, net als gisteren. Vindt ze heerlijk en krijgt ze ook lekker wat eigen aandacht. Ze is een voorbeeldkind. Ze is zo erg lief voor Yeline, doet zich echt voor als haar grote zus. 's middags doen we een dutje. Even de gordijnen dicht en een tukje doen zal ons goed zijn voor onze krachten.

Wilfred komt langs om het geld voor de Notaris te innen en een kopie te maken van het Rode Boekje. Eigenlijk zouden we dit allemaal zelf moeten doen, hij doet het goed als leider: Hij verzamelt samen met Andre alle spullen en geeft ze in één keer af aan Kiki. Dat scheelt weer tijd en moeite. De groep pakt zich heel goed, er heerst een heel gezellige sfeer. Altijd leuk meegenomen. Het maakt de procedure en het verblijf wel zo aangenaam.

's Avonds heeft Brigitte geen zin meer in Chinees eten. We gaan Mac’en. We lopen door de winkelstraat. Ik heb Yeline in de draagzak. Ze is al snel in slaap gevallen. Het contrast met de winkelstraat van gisteren is erg groot: Hier is alles nieuw en modern. Neonlichten knipperen boven allerlei winkels. We bestellen heerlijke ongezonde dingen. Dat smaakt best na al dat Chinese eten.

Als we terug zijn in het hotel zitten familie Vorstenbosch, familie Veldhuizen en familie Scholten te kletsen in de gang. Alleen Jacqueline heeft Jade nog in haar armen. Yeline is klaar wakker. Ze heeft haar flesje op maar wil van slapen nog niets weten. Ze gaat mee op de gang en ligt gezellig te spelen tussen ons in.

Als alle kinderen slapen kletsen wij nog gezellig door met zijn achten. Het is een gezellige boel en we zijn al bij voorbaat bij de liften gaan zitten omdat we eerder hebben gemerkt dat het kabaal in de gangen niet zo werd gewaardeerd door andere gasten volgens de hotelmanager!!! We nemen der nog eentje: Proost!

Dag 8. 19 september 2003

Om half acht vanmorgen worden we allemaal wakker. Heerlijk! Bijna een gevoel alsof we hebben uitgeslapen. In de ontbijtzaal komen we Kiki tegen. We moeten de paspoorten vandaag persoonlijk gaan afhalen. Achteraf gezien geen probleem. Zoals het Kiki betaamt is ook dit in een vloek en een zucht gepiept. Trots als een pauw loop ik met Yeline's eigen paspoort naar Brigitte. Er zit een prachtige foto in het paarse boekje. We vragen Kiki of het mogelijk is om nog wat vragen te stellen aan de directrice van het kindertehuis, maar een ontmoeting zit er niet meer in. We hebben wat vragen op papier gezet en ik vraag nogmaals om een verklaring van het "pink note" dat Yeline droeg toe ze gevonden werd. Wilfred heeft dezelfde vraag, maar dan over Fai. Zij belt meteen het kindertehuis onderweg naar het hotel. In het businesscentrum van het hotel rolt uit de fax net een bericht met een vage kopie van het briefje. Kiki vertaalt wat erop staat. Het is erg waardevol kan ik wel zeggen. De rest is voor Yeline.

's Middags gaan we naar een soort park in Nanchang. We hebben daar even lekker aan het water gezeten met zijn allen. Nou ja, niet met zijn allen: De leider (Wilfred) lijdt! Hij is is flink aan de schijt! De overigen picknicken gezellig op de dekens van het hotel.

We moeten op tijd terug zijn om alvast te beginnen met het inpakken van de koffers voor het vertrek naar Beijing. 

Yeline huilt 's later op de middag nogal veel. We weten niet helemaal waar het aan ligt. Als we samen eens rustig nagaan zou het wel eens kunnen zijn dat ze te weinig eten heeft gehad. Brigitte maakt een lekkere fles klaar en na een kwartier is het weer de 'oude' Yeline. Dus wat meer eten geven. Zelfs bij een tweede leren we nog steeds bij. 

We gaan 's avond weer naar de Pizza Hut. Yeline slaapt in de buikdrager en Lyenna in de buggy. In de Pizzahut maak ik Lyenna wakker voor haar lievelingseten: Lasagne, maar na één hap gaat het mis: ze moet overgeven. Weer niks gegeten.

Om 20.00 uur komt de naaister de Chinese kleren brengen die ze heeft gemaakt. Ze zien er prachtig uit. Brigitte en Lyenna zien er geweldig uit. Ook Jacqueline en Sterre trekken de jurken aan. Nu even samen op de foto. 

De koffers worden ingepakt. Nog even een laatste gezellige gangsessie in Nanchang. Morgenvroeg moeten de koffers om 5.50 op de gang staan. Wij worden om 6.00 uur opgehaald. Pfff wat vroeg. Ik hoop dat ik in Beijing deze site verder kan blijven uitwerken. Als ik morgen nog niets heb bijgewerkt zal het waarschijnlijk wat moeilijker worden, maar... ik doe mijn best. Mijn mobiele telefoon doet het ook nog steeds niet voor degene die ons willen bellen of sms-en. Uitgerekend deze week wordt het abonnement omgezet van KPN in Vodafone. Misschien werk het morgen weer.

Dag 9. 20 september 2003

5.00 uur gaat de wekker. Pfff wat vroeg. Nog even de laatste spullen inpakken en op naar Beijing. De kids gedragen zich voorbeeldig. De enige handicap is dat Yeline de meeste tijd gedragen wil worden door mij of door Brigitte. Het pittige kleintje is blijkbaar behoorlijk verwend door haar pleegmoeder. Als we de afgelopen dagen om ons heen kijken zien we de plaatselijke Chinezen hun kroost inderdaad allemaal op de arm te dragen zolang ze nog niet kunnen lopen. Dat zullen we in Nederland toch moeten gaan veranderen. Hier in China gaat dat wat moeilijk merken we als we steeds op de kamer om dicht om haar heen lopen en haar niet oppakken. Ze kan makkelijk een uur krijsen als we haar niet oppakken. Ja, een meisje met pit.

Beneden in de hal hebben de meeste familie zich al verzameld. Kiki controleert of iedereen er is. Wilfred overhandigt namens de groep een envelop als blijk van waardering voor haar ontzettend goede en snelle begeleiding van de procedure. Echt petje af hoe een jonge vrouw van 20 jaar zo'n belangrijke klus weet te klaren. In de bus pakt ze nog eenmaal de microfoon en bedankt ook ons voor onze medewerking. Ze gaat ons missen, en aan haar blik zie ik dat ze ook echt meent. Chinezen uiten niet graag hun gevoelend en als ze geëmotioneerd raken kijken ze snel weg en naar de grond of zo. De schat.

Ook op het vliegveld is ze weer haantje de voorste. Om ons in te checken springt ze voor een rij van zo'n 30 man en gooit onze tickets op de balie. Dan kijkt ze om naar de mannen achter haar en toont hen een ondeugend en tegelijkertijd brutale blik. Haar charmes werken weer, gelaten laten de mannen haar (weer) voor. Kijk, da's nou onze Kiki. Wat zullen we haar missen. Ze heeft ons haar e-mail adres gegeven en roept nog even als we door de controle lopen om foto's van de kinderen de e-mailen.

In de wachthal krijgt Yeline haar flesje en net als ze deze op heeft kunnen we instappen.

De vlucht verloopt vlekkeloos: Lyenna speelt en kleurt wat en Yeline valt in slaap als we net goed en wel in de lucht zijn om niet eerder wakker te worden dan bij de landing. Ze heeft haar eerste vlucht met glans doorstaan.

Op het vliegveld van Beijing is Lili nog niet te zien. Wilfred weet te vertellen dat ze onderweg is en is opgehouden door een ernstig ongeval. Gehaast komt ze binnen gerend. Sorry, sorry for the delay. Ze blijft zich verontschuldigen, maar wij geven aan dat het helemaal niks uitmaakt. We zien meteen de 2 families de Vogel en Hartgring die naar Heifei zijn geweest en ook bij ons afreisgroepje horen. Er wordt weer lekker bijgekletst en trost worden de kids getoond.

Ik ben ondertussen even op zoek naar het achtergebleven spijkerjasje van Brigitte. Het heeft me 6(!) balies gekost om uiteindelijk bij de politie te horen dat de afdeling achtergebleven goederen op zaterdag gesloten is. Grrrrrrr!!!! Je kunt dus maar beter niks kwijtraken op zaterdag en zondag want dan werkt er op die afdeling niemand. Soms begrijp ik helemaal niks van de Chinezen. Ik maak me er niet meer druk om en besluit komende week als ze wél werken nog een poging te wagen via Lili.

Als we buiten komen merk ik meteen hoe anders het weer hier in Beijing is. Het is veel aangenamer, minder drukkend en een lekker temperatuurtje terwijl de zon volop schijnt is het een graadje of 22. Heerlijk gewoon! als dat zo de hele week blijft teken ik ervoor.

In het hotel zorgen Wilfred en Andre ervoor dat we met zijn allen op de gang zitten. Kunnen we weer onze gezellige gangsessie voortzetten. Stel je voor dat we dat moeten staken. We pakken al wat uit de koffers en beginnen de kamer in de ruimen. Jacqueline informeert hoe het er bij ons voorstaat. Ze last ook even een pauze in. Goed idee. Lekker koffie drinken op de gang. Ongemerkt wordt het laat als het gezellig is.

We hebben afgesproken om vanavond in het Hard Rock Cafe Beijing te gaan eten. Wilfred en Andre hebben gezien waar het ongeveer is.

Om half zes lopen we met zijn allen, 14 volwassenen en 10 kids, richting het Hard Rock Café, althans dat dachten we. Na ongeveer drie kwartier lopen vragen we aan de Chinezen hoever het nog lopen is. Ze begrijpen ons niet. Er zijn niet zoveel Engelssprekende Chinezen te vinden. Andre loopt nog even door. Dan heb ik een Engelssprekende Chinees gevonden. Hij lacht. You take taxi. Ik vraag hem waarom. Hij lacht nog eens. Is about 7 kilometers far. Can't walk, is to far.

Als ik terug kom met deze mededeling is de teleurstelling groot. De meeste kinderen slapen al en het begint frisjes te worden. Dat zijn we niet meer gewend en niet op gekleed. Het alternatief wordt KFC, want we hebben de kinderen friet beloofd. De grote groep past niet bij elkaar in het restaurant. We zitten verspreid, maar het is niet minder lekker daardoor. We hebben allemaal lekker gesmuld van de Amerikaanse friet met verschillende gefrituurde kipvarianten.

Op de hotelkamer gaat de kroost al snel naar bed. Lyenna is doodmoe van de lange dag en Yeline valt na de laatste druppel uit de fles in slaap. Een verademing als ze zo in slaap valt, want tot nu toe gaat er eerst het nodige gekrijs aan vooraf. Heerlijk alles slaapt en ik merk aan mezelf dat ik het ook niet laat maak vandaag. We zijn allemaal moe van de lange dag. Ik probeer nog even uit te zoeken of ik internetverbinding kan krijgen op de kamer, maar het lukt niet. Ik vraag het morgen wel. Morgen is weer een dag.

Dag 10. 21 september 2003

Yeline is afgelopen nacht een paar maal wakker geworden. Waarschijnlijk omdat we haar vanavond voor het eerst in een slaapzak hebben gelegd. Ja, ja, ons meisje heeft pit heb ik al gezegd en dat laat ze weten ook!

Uiteindelijk wordt ze om half acht wakker. Ik pak haar even bij me in bed en knuffel lekker wat met haar. Wat een heerlijk meisje. Ik geniet met volle teugen. Brigitte haar ogen glinsteren ook geregeld. We beseffen volop welk geluk ons treft met 2 zo'n prachtige meiden.

Na dat Yeline haar flesje heeft gehad zet ik haar in de wastafel van onze badkamer. In bad vindt ze nog steeds niet leuk. Dan dit maar eens proberen. En jawel hoor: kijk maar:

We kleden ons aan voor het ontbijt. We zijn wat laat, maar ach, lekker ochtend keuvelen en tijd voor elkaar nemen is toch heerlijk. Dan toont Yeline háár verrassing: Een mega poepluier, en ik heb haar net 10 minuten geleden lekker schoon aangetrokken. Zelfs haar gewone broek is vies. Ik maak de luier los en heb nog nooit zoiets vies geroken, en neem van me aan dat ik al heel wat gewend ben. Ik roep Brigitte om hulp want dit kan ik niet alleen. Het zit echt overal. Brigitte zet haar weer even in de wastafel om haar af te spoelen want hier helpt geen billendoekje meer.

Na het ontbijt luisteren we naar het zondagochtend concert van een filharmonisch symfonie orkest of zoiets. Yeline lijkt het leuk te vinden. De anders zo drukke en beweeglijke meid ligt nu lekker ontspannen in mijn armen te luisteren en te kijken. Misschien maar eens een viooltje kopen straks.

Bij het businesscenter informeer ik hoe ik internettoegang kan krijgen op mijn kamer. Ik blijk een oud nummer gedraaid te hebben: achter het nummer 169 moet nu nog 00 gedraaid worden. Gebruikersnaam en wachtwoord zijn wel nog steeds 196. Ik pas het telefoonnummer aan en hups: ik heb internettoegang. Kan ik dus weer lekker alles bijwerken én jullie op de hoogte houden.

Yeline huilt al bijna een uur omdat we haar nu eens even niet oppakken. Brigitte wrijft over haar rugje in het bedje en langzaam valt ze in slaap. Wat een goede moeder zegt ze over zichzelf en kijkt triomfantelijk naar mij. Ze is dan ook de allerbeste moeder die onze twee meiden zich kunnen wensen, maar dat merken ze later nog wel.

Ik werk de homepage even bij, nou ja even, het kost toch wel wat tijd, maar nu is het even rustig vandaar. Lyenna ligt op bed naar K3 te luisteren en geniet van Chinese Chips. Mmmm, lekker.

Alles lijkt nu zijn gangetje te gaan. We voelen ons goed en hebben kennen geen problemen. We genieten met volle teugen van deze reis, van alle gebeurtenissen en lijken alles ook veel bewuster mee te maken. Anders dan de eerste keer. Heerlijk!

Vanmiddag gaan we met Ron en Heidi en Joni naar het Plein van de Hemelse Vrede en naar de Verboden Stad.

We lopen naar het SciTec Hotel waar zij verblijven. In het hotel lopen we naar hun kamer op de 11e verdieping. Op de gang is het een drukte van jewelste. Bijna de hele Meiling-groep zit met de kids op de gang, schijnbaar ook ons op te wachten. Het weerzien van onze vrienden is geweldig. We maken voor het eerst kennis met Joni, hun dochter en zij met Yeline. Brigitte en Heidi hadden thuis dezelfde kleertjes gekocht voor de kleintje en afgesproken dat als we elkaar in Beijing treffen deze kleertjes aan te trekken. Welnu, zie hier:

(Links Yeline en rechts Joni)

We hebben afgesproken om naar de Plein van de Hemelse vrede en de verboden stad te gaan. Beneden vragen we aan de receptie hoelang het nog lopen is naar het plein. "About 20 minutes" zegt bij. Wij rekenen op een half uur en beginnen te lopen. Als we op het plein aankomen blijkt dat we anderhalf uur hebben gelopen!!! Ja, op die Chinezen kun je rekenen. Het is erg druk, maar ja, het is ook zondag en er zijn veel Chinese toeristen. Er zijn veel verkopers Die ons van alles en nog wat willen aansmeren. We zien het rode boekje van Mao. De man vraag 80 Yuan. Na flink gepingel kopen we het voor 20 Yuan. Kijk dat schiet op. Lyenna krijgt gratis een vlieger. Brigitte en Lyenna rennen over het plein met de vlieger. Ze blijken een attractie op zich want de Chinezen beginnen nu ineens video en foto's te maken van het rennende duo.

Al met al is het al laat aan het worden. We willen ook nog even naar de verboden stad. als we bijna bij de ingang zijn worden we ineens teruggedreven met een hoop kabaal door de militairen. Een groot deel wordt 'schoongeveegd' voor de dagelijkse ceremonie: het strijken van de Chinese vlag. Tja, dan maar geen verboden stad. We geven de kleintjes een fles, terwijl de Chinezen zich verdringen om ook maar een glimp op te vangen van de ceremonie. De zon gaat snel onder en het koelt wat af. We willen snel met de taxi terug. Ik maak nog even een foto van de poort van de verboden stad. 

Al snel blijkt dat er geen taxi meer over is. Ze zitten allemaal vol. Wat nu? We hebben geen zin en puf meer om te lopen. Dan zie ik de ingang van de metro. Misschien gewaagd maar Ron en ik lopen naar beneden en vragen wat info. De dame achter het loket verstaat geen woord Engels. Alle plattegronden zijn in het Chinees. Ik klamp een aantal Chinese mannen aan. Gelukkig, één van hen spreekt Engels. Ik vraag hem welke lijn het dichtste bij het hotel stopt en hij helpt ons. We halen de rest en gaan naar beneden. Voor 12 Yuan, een dikke Euro, kunnen we allemaal met de metro mee. We stappen vlak bij ons hotel uit. Ron weet een goede pizzaria: Mr Pizza. Ik bestel een grote pils, en Ron ook. Ik geloof mijn ogen niet als ik zie waar ze mee aan komen zetten. Het lijken wel 2 bloemenvazen: inhoud 1,5 liter!!! Ik heb ook een grote pizza besteld en vrees het ergste. Mijn vrees wordt waarheid: er wordt mij een pizza voorgeschoteld die de helft van de tafel beslaat. Ik zal voorlopig geen honger en dorst meer hebben. 

Maar lekker was het wel.

Na deze mega-maaltijd nemen we afscheid en lopen terug naar het hotel. De anderen zitten op de gang. Wij brengen de kids naar bed en ik ga nog even op de gang zitten. Wilfred en Andre verzamelen de papieren die morgen bij de Nederlands ambassade afgegeven moeten worden. Brigitte komt ook nog even op de gang zitten als op onze kamer alles in diepe rust is. De ander vrouwen zijn net naar bed. Wij gaan ook na een borreltje. 

Dag 11. 22 september 2003

We worden vanmorgen om half negen wakker. Heerlijk. Yeline is vannacht een paar keer onrustig geweest. Huilt dan heel eventjes om dan weer in slaap te vallen. We vragen ons af wat dat zou kunnen zijn. Brigitte geeft als verklaring dat ze wellicht alle indrukken van de afgelopen dag aan het verwerken is. We moeten niet vergeten dat dit kleine hummeltje veel meemaakt de laatste week. We kleden ons aan en gaan naar het ontbijt. Zo'n ontbijt is best druk met een druk meisje als Yeline dus we besluiten haar deze morgen in de buggy mee te nemen. Dat gaat goed en ze valt op een gegeven moment zelfs in slaap. Terug op de kamer informeren we bij de anderen wat de plannen zijn voor vandaag. We zouden eigenlijk met zijn allen naar het zomerpaleis gaan, maar aangezien Andre en Jacqueline wat moe zijn en last hebben van hoofdpijn en Wilfred ook niet helemaal topfit is (zal wel aan die poeperietis hebben gelegen) lassen we vandaag een rustig dagje in met zijn allen. Alleen familie van Vorstenbos gaat naar het Plein van de Hemelse Vrede.

Andre en Wilfred zijn net terug van de Nederlandse Ambassade. We krijgen zelfs nog wat geld terug. Da's ook een nieuwe gewaarwording! Donderdag kunnen we langs om de paspoorten en de gelegaliseerde documenten op te halen. Naar binnen mogen we niet meer, dus ook geen leuke kiek op de bank onder de foto van Bea. (ter info voor Denise)

Ik kan rustig wat mailtjes doornemen en de vrouwen zitten gezellig op de gang met de nog wakkere kids. Een aantal komen even checken wat er in het gastenboek voor ze is bijgeschreven. Vooral de familie van Marleen en Wilfred en van Jan Willem en Margot schrijven er berichtjes in en die worden door hen met smaak gelezen. Bij het lezen van een bericht van de ouders van Marleen raakt ze ontroerd. Het is ook allemaal heel wat, en zo ver van huis.

Lyenna en Sterre raken niet uitgespeeld. Wat kunnen die twee leuk met elkaar spelen. Geweldig! Ook trekt Lyenna steeds meer naar Yeline. Ze doet veel dingen na die wij ook met haar doen. Flesje geven, luiers verschonen, noem het maar op. Yeline wil wel nog steeds nadrukkelijk op de armen gedragen worden. Alleen op bed liggen vindt ze verschrikkelijk en schreeuwt dan alles bij elkaar. Tja, en die luier verwisselen gaat nu eenmaal niet staande! Volgens Brigitte heeft ze wat tegen grote bedden of tegen witte lakens. We weten het niet en zullen het nog wel eens hier en daar navragen. Op de Rode Draad zijn meerdere ervaren ouders. Misschien hebben zij wel een goede verklaring of tip.

Yeline krijgt een lekker flesje. Een leuk gezicht want Brigitte heeft haar net een hoofddoekje omgedaan. Schattig:

's Middags gaan we met Marleen en Jacqueline naar een winkelcentrum effe shoppen. Dat hoort er natuurlijk ook bij. We zijn nog niet echt naar een zijdemarkt geweest. Dat gaan we woensdag doen. Morgen gaan we naar het Zomerpaleis.

Lyenna moet nog even in bad, maar ze wil net als Yeline in de wasbak. Ze schatert het uit en we genieten met haar mee:

's Avonds gaan we naar het Hardrock Cafe. We bestellen 2 taxi's omdat is gebleken dat lopen te ver is. De taxichauffeur kruipt door de avondspits in elk gaatje dat zij kan vinden en op de autoweg gebruikt hij de vluchtstrook als spitsstrook die ze daar niet kennen, gezien de reacties van vele boze ingehaalde automobilisten. Als we bij het restaurant aankomen zitten de andere twee echtparen al aan tafel en dat terwijl zij later vertrokken dan ons! Die taxichauffeur van hun was dus nog gekker!

Het eten smaakte heerlijk en de kinderen hebben zich goed geamuseerd. De Boudewijn, Sterre en Lyenna hebben zelfs nog gedanst op live muziek. Yeline vind het allemaal erg leuk. Ze is best gemakkelijk en zit overal naar te kijken.

Als we terug willen naar het hotel is er noodweer uitgebroken. De regen valt met bakken uit de lucht en de lucht wordt met grote flitsen verlicht alsof er een Chinees Nieuwjaar wordt gevierd. Het is nogal moeilijk om een taxi te krijgen. Als we er een hebben bemachtigd snappen we waarom: Ze zijn gewoon te bang om op een drijfnatte weg te rijden. De waaghalzen op het droge wegdek zijn angsthazen op het nat.

Yeline krijgt nog een flesje en valt na driekwart in slaap. We bellen oma Hoogmans in Nederland op omdat Lyenna haar welterusten wil zeggen. Dan gaat ook zij lekker slapen. Wij nog even in bad. Alles gaat steeds makkelijker en wij voelen ons ook steeds lekkerder. Het gezin van vier is nu al niet meer weg te denken. We verheugen ons al op thuis, op het vertrouwde. Brigitte ligt achter mij te slapen terwijl ik dit verslag maak. Ik ga ook zo slapen. 

Dag 12. 23 september 2003

We worden allemaal om acht uur wakker. Yeline is vannacht weer een paar maal wakker geworden. Je kunt inderdaad merken dat ze alles in haar slaap aan het verwerken is. Als ze naar ons lacht is weer alles goed. Na haar flesje gaan we weer naar het ontbijt. Yeline eet daar nog rustig een droog sneetje brood op. Brigitte haalt een bordje rijstenat. In haar rapportje stond dat Yeline dit graag eet. 

We gaan vandaag naar het Zomerpaleis. Andre en Jacqueline blijven op hun kamer, een beetje bijkomen. Wij pakken met drie stellen twee taxi's. Het is een flink eind rijden naar het Zomerpaleis. Na zo'n 30 kilometer komen we aan en de chauffeur vraagt of hij ons moet komen ophalen, want zegt hij: "here are no taxi's". Om het zekere voor het onzekere te nemen Vragen wij wat het kost om de twee taxi's te laten wachten. Samen is het 400 Yuan, voor de hele reis heen en terug inclusief twee uur wachten. Afgesproken! Als we de hoek omlopen van de parkeerplaats naar de ingang zien we tot onze verbazing een hele horde taxi's die de bezoekers weer terug naar de stad willen brengen. Hebben ze ons weer bij de neus gehad, de bandieten.

Het is lekker weer om een flinke wandeling te maken op het terrein van het paleis. Binnen is het druk, veel Chinese toeristen. Het ziet er wel leuk uit, maar echt bijzonder is het niet. Als je de verboden stad gezien hebt dan valt dit wat tegen. Om half één is het tijd voor een flesje en wij gaan zitten op de rand van een lange overdekte gang. Al snel zijn wíj de bezienswaardigheid. Hele horden Chinezen verzamelen zich rondom ons en staan uitgebreid te fotograferen. Een drietal vrouwen gaan zich naast ons zitten en bekijken hoe ik Yeline de fles geef. Ze wijzen zelfs naar haar wangetje zodra er een druppeltje melk gemorst wordt. Ik moet het afvegen van ze! Na een half uurtje lopen we weer verder. The show is over!

Terug in het hotel verzamelen we ons in de gang. De kinderen lopen/kruipen in het rond, wij kwebbelen weer honderduit. We spreken af om vanavond naar de Chinees tegenover het hotel te gaan.

Eerst ons nog even opfrissen. Sterre wil samen met Lyenna bij ons in bad. Ze hebben, zoals we al gewend zijn, plezier voor tien. Brigitte probeert Yeline ook weer eens in bad te zetten, en warempel: ze vindt het nu wel leuk!

Bij de Chinees was het weer heerlijk voor weinig! Als we terug gaan naar het hotel zetten we onze gezellige gangsessie voort. We openen wat flessen rode en witte wijn. De groep wordt steeds gezelliger en closer. Voor dat we het in de gaten hebben is het inmiddels 2.00 uur!!! Gezelligheid kent geen tijd, blijkbaar. Een goed teken. Nu snel naar bed.

Dag 13. 24 september 2003

Na een korte nacht worden we om acht uur wakker. Yeline heeft goed geslapen. Lyenna trouwens slaapt heel erg goed. Ze is vanmorgen, zoals ze zelf trots zei, zelf naar de wc geweest. Ik heb een zware kop, waarschijnlijk van de Chateau Migraine. Vandaag houden we het rustig. We willen nog wat spulletjes kopen op de zijdemarkt. Vooral een koffer voor onze aankopen. We weten wat we willen kopen en dingen behoorlijk af. De verkopers beginnen met absurd hoge prijzen, dus het is flink pingelen geblazen. Ik ga vaak te laag, getuige de boze gezichten als ik mijn voorstel roep. Toch hebben we uiteindelijk wat we wilden hebben, en voor weinig. Het opdringerige gedrag van de verkopers begint ons na een anderhalf uur behoorlijk te vervelen. Vooral als ze voor een klein prulletje zo'n 15 euro vragen. Ik ben zo kwaad dat we besluiten terug te gaan. We zijn nog allemaal wat groggy van gisteravond. Yeline heeft het vandaag weer moeilijk. Ze wil weer constant gedragen worden. Zolang ze in de draagzak hangt, of in de buggy rondgereden wordt dan gaat het goed. Zet ze niet alleen op de grond of op bed want dan zet ze het op een gillen, en zonder tranen welteverstaan. Brigitte heeft het er vandaag een beetje moeilijk mee. Je kunt er hier ook zo weinig aan doen. Als we thuis zijn moeten we het maar eens goed aan gaan pakken. Met eten heeft Yeline geen moeite. Ze eet zo'n beetje alles wat ze voorgeschoteld krijgt. 

Vanavond eten we Mc Donalds op de gang. Het is een gezellige bende van allemaal hamburgertjes, frietjes, zakjes, Happy Meal cadeautjes enzovoorts. We stoppen de dames op tijd in bed. Ik geef Yeline de fles totdat ze in slaap valt. Da's lekker makkelijk. Lyenna gaat ook lekker op tijd naar bed. Morgen gaan we naar de Muur, dus weer wat vroeger uit de veren.

Dag 14. 25 september 2003

Na een heerlijke nacht staan Brigitte en ik om zeven uur op. Yeline en Lyenna slapen nog. Nu kunnen we ons eerst zelfs klaarmaken en dan maken we de kinderen wakker. Lekker relaxed ontbijten en om negen uur met de bus naar de Chinese Muur. Lili begint in de bus te vertellen over de Chinese Muur. Het lijkt niemand te interesseren, wat denk ik te maken heeft met het feit dat Lili erg slecht Engels spreekt. Tot overmaat van ramp begint ze Edelweis uit de Sound of Music te zingen. Net op tijd voelt ze aan dat we hier écht geen behoefte aan hebben. We komen bij de Muur aan. Het is een ander deel dan waar wij drie jaar geleden zijn geweest. En nu ook onder goede omstandigheden. Gisteren regende het nog maar vandaag schijnt de zon heerlijk en het is een graadje of 25. Ideaal Muur-weer. We bestellen Chinese stempeltjes voor Yeline. Hier zijn ze aanmerkelijk goedkoper dan in Nanchang toen Kiki iemand geregeld had. Voor 16 euro hebben we nu 2 stempeltjes, één met haar Chinese naam en één met Yeline in Chinese tekens. In Nanchang kostte één stempel ongeveer 35-45 euro!!

Ik begin de klim naar boven. Het valt niet mee. De treden zijn ongelijk en de meeste treden behoorlijk hoog. Nat van het zweet kom ik bij de eerste uitkijktoren. Hier hou ik het voor gezien. Ik koop een oorkonde dat we de Muur ook echt beklommen hebben en ga weer naar beneden. Het uitzicht is erg mooi. De Muur blijft boeien. Ongelofelijk hoe het bouwwerk zich over het landschap heen kronkelt. We houden het op de kleine 200 meter van de 6.300 en nog wat meters.

Na de Muur gaan we lunchen in een groot restaurant met een Friendshipstore. Het is hetzelfde restaurant waar we drie jaar geleden zijn geweest met Lyenna. Het eten was matig. Voor ons voorlopig geen Chinees meer. We kunnen nog wat spulletjes kopen in de grote winkel maar de prijzen zijn het dubbele van wat we gewend zijn. Dus da's lekker goedkoop als je daarom niks koopt.

Op de terugweg rijden we langs de ambassade. We gaan niet naar binnen en alleen Wilfred, onze groepsleider, en Lili gaan alleen naar binnen. Wij rijden door naar het hotel. Jammer dat niet meer naar binnen mogen zoals drie jaar geleden. De kleintje op de bank onder het grote schilderij van Bea.

Op de kamer ruimen we alvast wat op en Brigitte begint de koffers in te ruimen: Eén koffer voor de vuile was, één voor het beetje wat nog schoon is en wat overige dingen en in de nieuwe koffer zitten al de gekochte souvenirs en aandenkens. We hebben het nu echt wel gehad hier en willen lekker naar huis. Yeline zit even op bed en Brigitte roept mij ineens: 

Yeline heeft zichzelf voor het eerst, met een beetje hulp, opgetrokken en staat nu triomfantelijk om zich heen te kijken:

We eten met de groep bij de Pizza Hut en gaan weer op tijd terug naar het hotel. Ik ga met mijn meiden in bad, ik bedoel dus met Lyenna en Yeline. Yeline vindt het weer lekker. Gelukkig, geen watervrees. We gaan nog even op de gang zitten voor onze laatste gezellige gangmeeting, drinken de laatste drankjes op. Morgenvroeg vertrekken we om kwart over tien naar het vliegveld.

Dag 15. 26 september 2003

We worden om 7.00 uur wakker van de wekker. De koffers moeten om 9.00 uur buiten op de gang staan. Het meeste is al ingepakt dus dat is geen probleem. Wel moeten we nog even goed nadenken wat we allemaal mee moeten nemen in het vliegtuig. We ontbijten, maar echte grote honger hebben we niet. We snakken naar onze heerlijke eigen Nederlandse boterham! Tegen tien uur verzamelen we ons beneden in de hal. Nog even uitchecken, de rekening betalen, althans dat dacht ik. No sir, is OK! Ik denk bij mezelf, geen slapende honden wakker maken. Hebben we gratis roomservice gehad, gratis naar Nederland gebeld en gratis ge-internet. Niet lang heb ik van deze gedachte kunnen genieten want na 5 minuten komt er een Chinese bediende naar me toe, zwaaiend met een nog onbetaalde rekening. Ships, dus toch. Maar bij het zien van de rekening, zo'n 35 euro, viel het allemaal heel erg mee. Het telefoontje vanaf de kamer naar Nederland kostte niet meer dan 7 euro. Het internetten en homepage bijwerken totaal zo'n 5 euro. Niets van te zeggen dus. We maken nog snel een foto van de kids op de bank.

We vertrekken onder begeleiding van Lili naar het vliegveld. Het is weer druk op de weg, hoe kan het ook anders. Daarbij regent het vandaag, en ik weet ondertussen wat rijdende Chinezen van regen vinden: Helemaal niks, dus rijden ze allemaal langzaam. Toch komen we op tijd aan op het vliegveld. Lili dropt ons als het ware bij de koffers, loodst ons naar binnen en is ineens verdwenen. Tot zover de begeleiding van Lili! Dat had Kiki uit Nanchang anders aangepakt. Die had ons als groep weer als eerste ingecheckt, maar helaas. We checken allemaal zelf in. Ik vraag een ruimte plaats met een babybasket. De Chinese airline steward knikt op alle vragen die ik stel. Ik weet niet of ik hem nou moet geloven of niet. We moeten allerlei formulieren invullen: in verband met SARS, een uitreisdocument van ons allemaal. Dan naar een security-check. Daar worden de formulieren van Brigitte en mij door de Chinese beambte nog eens overgeschreven: eerst krast hij de formuliertjes, die ik zo vlijtig had ingevuld, door en begint ze zelf in te vullen, exact zoals ik het al had gedaan. De tijd dringt ondertussen weer. Weer een checkpoint, weer een stempel. Om gek van te worden. Het toestel vertrekt om 13.40 en om half twee staan we nog steeds in de wachtruimte. We zitten om twee uur in het vliegtuig. Hèhè, eindelijk. Nederland, here we come. We zitten inderdaad achter een WC-blok, lekker ruim, én een babybasket! Da's lekker handig straks als we vliegen. Kan Yeline lekker in slapen en hebben wij onze handen vrij.

Na een uur staan we nog steeds op de grond! We vragen eerst of de airco wat lager kan. Het lijkt we een koelkast zo koud. Daarna vragen wat er eigenlijk aan de hand is. Eerste blijkt dat er een passagier vermist werd. Dus dan vertrekken ze niet. Dan blijkt dat het vliegtuig te zwaar is. Ik denk dat ik iets aan mijn oren heb. Hoor ik dat goed: 

TE ZWAAR? hoe kan dat nou. Uiteindelijk vertrekken we on kwart over drie, na anderhalf uur vertraging. Ik weet niet wat ze nu uit het vliegtuig gehaald hebben om het lichter te maken, en ik wil het eigenlijk ook niet weten. De vlucht duurt ook langer dan normaal. We hebben flinke tegenwind. Ik weet het niet helemaal zeker, maar ik geloof dat de vlucht zo'n 11,5 uur geduurd heeft. Yeline heeft het meeste van de vlucht geslapen, in haar basket. Wat een uitkomst. Weer even een flesje, een beetje spelen en na een anderhalf uurtje ging ze weer slapen. Die is in elk geval wél uitgerust als we thuiskomen. Lyenna slaapt ook wat uurtjes in haar stoel, ingepakt in wat dekens. Brigitte en ik knikkebollen om de beurt een beetje, maar slapen is het niet echt.

Dan landen we eindelijk op Nederlandse bodem. Heerlijk! In de aankomsthal nemen we alvast afscheid van de groep. Straks in de hectiek komt er niks meer van. Als we in de bagagehal aankomen zien we al een spandoek: Yeline welkom! Opa Tegelen houdt het trots omhoog. Geweldig weer om deze ontvangst weer mee te maken. Man, wat doet je dat goed! We pronken met Yeline voor het glas. Ineens blijkt dat de koffers wel erg lang wegblijven. Een vrouwenstem roept om dat de koffers voor de doorvlucht naar Engeland per ongeluk op de band zijn beland en onze koffers nog in het vliegtuig zitten. Alles moet omgeruild worden. Ik stuur Brigitte met het enige koffer dat we wel hebben, die met de souvenirs en andere aankoopjes alvast door de douane. Haar houden ze toch niet aan met twee kleintjes. Krijgen we tenminste geen problemen met de nep-Louis Vuitton tasjes en dergelijke!

Dan komen eindelijk onze koffers. Ik loop snel door de douane, maar de strenge man dirigeert mij naar een röntgenapparaat om de koffers te scannen. Of ik iets gekocht heb in China. Nou, niks bijzonders, zeg ik. Ik kan goed liegen, want hij gelooft me direct en hij ziet niks verdachts in de koffers. Eindelijk loop ik door een haag van onbekenden naar mijn familie en vrienden. Een warm ontvangst, geweldig gewoon. We drinken met zijn allen even wat in het Amstel café en rijden dan naar huis. Moe, maar gelukkig. Meer kan ik me niet wensen.

Laurens