Dag 3. 7 januari 2001 

Jawel, het is hebbesdag, alleen het is pas 3.00 uur ’s nachts! Hoezo, slaaptabletjes helpen!! Dit moest ik even kwijt, nu ga ik weer slapen.

Na het tweede slaaptabletje worden we samen om 7.00 uur klaar wakker. Alle tijd om lekker te douchen, rustig aankleden, want dit zal voorlopig wel voor het laatst zijn. 

Om 9.00 uur hebben we afgesproken in de ontbijtzaal waar we met Marco en Monique ons al een voorstelling proberen te maken van de komende avond. 

Na het ontbijt gaan we met zijn elven babyvoeding kopen in de supermarkt. Wat meteen opvalt in de supermarkt is een typische geur van van alles en nog wat. Gelukkig heeft Monique een kopietje van een etiket van een veel gebruikt en goed merk melkpoeder meegekregen van iemand die al eens eerder in China is geweest om een kindje te adopteren. Eenmaal buiten starten de mamma’s in spé allerlei wiskundige berekeningen hoe babyvoeding klaargemaakt moet worden. De pappa’s leggen dit moment van zoveel schepjes en zoveel water gezamenlijk vast op video. Ook dit is een raar gezicht: 5 videocamera’s gericht op evenzovele vrouwen die elkaar proberen te overtuigen hoe het wel moet. 

We hebben nog ruim de tijd om over een Chinese zijdemarkt rond te lopen. De eerste kraam is meteen bingo: Ik koop een Rolex voor 100 Yuan, omgerekend 30 gulden!!! En hij begon bij 360 Yuan. Knap afgepingeld, nietwaar! Ook Brigitte kijkt haar ogen uit en attendeert mij meteen op de 20 kg die wij extra mee mogen nemen op de terugreis. Dat wordt nog een extra reistas kopen! 

Om 14.00 uur vertrekken wij naar het vliegveld voor de vlucht naar Guangzhou in de provincie Guangdong. Lyenna, here we come! 

Eenmaal op het vliegveld aangekomen kwam Chen Chen ons al tegemoet met de boodschap dat onze vlucht is samengevoegd met een latere vlucht. We vertrekken om 17.30 uur in plaats van om 16.20 uur. Wat een domper. En hoe zit het met onze kinderen? 

De tijd vliegt redelijk snel voorbij en we vliegen om 17.45 naar Guangzhou. Na een rustige vlucht landen we om 20.45. Als we uitstappen, merken hoe warm het is: van min 10 naar plus 20! Daar sta je dan met je winterjas en fleecetrui, ik trek ze snel uit. De koffers hebben we allemaal vrij snel en wel kijken of er iemand op ons staat te wachten. Als we in de aankomsthal komen blijkt er helemaal niemand ons op te wachten. Na even gewacht te hebben besluit ik, 

als leider van de groep (bah wat klinkt dat) om het Riverside Hotel 

te bellen waar onze opvang blijft. Na 30 (!) minuten en 3 personen aan de lijn te hebben gehad verschijn er een gehaaste chinees, Raymond, met wel 100 sorry’s en dat we met hem mee moesten komen. Hij geeft aan dat nadat de eerste vlucht gecanceld was hij terug was gegaan naar zijn bus op de parkeerplaats omdat hij niet meer wist op welke vlucht hij nu moest wachten. Om me niet teveel 

te ergeren maak ik een grapje. Dan verschijnen er ineens 2 busjes 

van Riverside Hotel met een bordje: “Mr. Hoogmans”!! Iedereen blij, 

maar Raymond stuurde ze doodleuk weg. We vallen van de ene verbazing in de andere. Hij heeft zelf een bus geregeld en we 

moeten met zijn bus mee naar het hotel. Hij vertelt ons tevens dat 

de kinderen morgen komen omdat alles te laat wordt. Natuurlijk 

zijn wij het hier niet mee eens en na deze protest serenade regelt 

hij dat de kinderen vanavond nog naar het hotel toe komen.

We komen in het hotel aan en we horen dat onzen meiden er al 

zijn, maar in een aparte ruimte. We checken eerst in en gaan 

direct naar onze kamer. Het is ondertussen 23.30 uur. Binnen 5 minuten staan alle pappa’s met alles wat met video en foto kan worden vastgelegd in de aanslag om maar niets te hoeven 

missen. Dan gaat de liftdeur open en komt Raymond met de mededeling dat de eerste groep van K&T eerst de kinderen 

krijgen en wij daarna. Er volgen 30 zenuwslopende minuten 

waarin alle camera’s tot in den treuren worden gechecked of ze 

wel functioneren. De batterijen zijn nu al half op!

Dan gaat weer de liftdeur open en er komen 5 prachtige meiden met evenzovele verzorgsters en 2 (naar later blijkt) directrices van het kindertehuis uit de lift. Iedereen loopt naar de slaapkamer van Rene en Linda. Ik herken Lyenna meteen en leg haar vast op de film. Brigitte ziet het nog niet meteen. Dan worden een voor een de namen van de meisjes opgenoemd. Mao Xiao Yue, Lyenna, als laatste en ze wordt na een aarzeling van de verzorgster in de armen van Brigitte gelegd. Wat een moment! Ik besef nog steeds niet dat we voor de rest van ons leven voor deze kleine meid gaan zorgen. Toch is het nu zover. Lyenna kijkt mij indringend aan met haar donkere heldere ogen. Ik hou het nauwelijks droog, maar ik hou me in. Ze houden in China niet van die jankende mensen. Is niet gepast! Ze vertrekt nog steeds geen spier. Nadat ik voorzichtig in haar voetje bijt krijg ik ineens een grote glimlach. Wauw, wat mooi. En nog een en nog een. Dan neem ik Lyenna in mijn armen zodat Brigitte haar eens goed kan bekijken. De hele kamer is een warboel van mensen en baby’s, maar Lyenna is helemaal op ons gefixeerd. De verzorgsters zijn intussen weggegaan en Raymond begint te vertellen over de voeding, over de procedure morgen en nog meer wat we niet horen. Alle meiden zijn stil op Nina (van Monique en Marco) na. Het valt op dat ze allemaal verkouden zijn. Dan begint Lyenna ineens met haar hoofd te “dansen”, en Brigitte danst met haar mee. Wat een lol! De eerste kennismaking met glans doorstaan. Er worden nog wat foto’s gemaakt en nog meer video en we feliciteren elkaar zodat we eindelijk naar onze kamer kunnen gaan.

Ik geniet met volle teugen van mijn kleine meisje. Ze is heel rustig, laat het allemaal op zich afkomen en kijkt ons steeds afwisselend aan. Als ik haar neer wil leggen om de luier te verschonen begint ze ineens te huilen. Ze is moe en valt bijna in slaap. We laten het zo en leggen haar met kleren en al aan in bed. Haar haren en kleren hebben een heel typische geur. We zijn er snel aan gewend. Het is bijna 1.00 uur en in bel oma en opa.

Daarna ruimen we de kamer wat op en steeds weer kijken we naar onze prachtige meid. Ze ligt in haar kinderbedje tussen onze bedden in. We kunnen onze ogen niet van haar afhouden. Nu lig ik dit te schrijven, het is 2.30 uur, en ga slapen want om 7.30 uur krijgen we de wake-up call en om 9.00 uur moeten we klaarstaan in de lobby om naar het Civil Buro te gaan.

Dag 4. 8 januari 2001

Ik schrijf dit nu om 22.00 uur. Vandaag zijn naar het Civil Buro geweest. De dag is eigenlijk samen te vatten als “Chaosdag”. De dag verliep als volgt:

Om 7.30 uur wake-up call. Lyenna slaapt nog steeds. Wat een schatje. De eerste nacht is prima verlopen. Maar nu gaat het echte werk beginnen: verschonen, wassen aankleden en voeden! Ik trek de stoute schoenen aan en begin Lyenna te verschonen. Brigitte laat het gebeuren en geeft mij de kleertjes die ze aan moet

Het zweet drijft langs mijn hoofd. Mijn (verplicht) witte overhemd is al helemaal doorweekt. Voeding geven … eh, hoe zat het ook alweer. Navraag doet wonderen en op de gang weten we samen heel veel, zo blijkt. Lyenna drinkt het flesje melk gulzig op, en ineens is het al 8.15 uur. We moeten over 15 minuten beneden klaarstaan, en we hebben zelf niet eens gegeten. We snellen naar beneden. Brigitte pakt nog een broodje in de ontbijtzaal, terwijl ik, samen met de overige vaders van de Maoming-stellen met Raymond papieren ga invullen. Raymond is erg nerveus, en op een overdreven schoolse manier instrueert hij ons hoe de papieren ingevuld moeten worden. Alles duurt veel te lang, en we komen al snel tijd tekort. Van de 4 formulieren hebben we er pas 1 ingevuld. De papieren worden snel weer opgeborgen want we moeten snel mee met de bus naar het Civil Buro. Daar moeten we de rest dan maar invullen. De zweetdruppels komen alweer tevoorschijn. 

Als we bij het Civil Buro uitstappen worden we meteen al aangegaapt door een groepje Chinezen. Eenmaal binnen wordt de groep weer in tweeën gesplitst. Onze Maoming-groep wordt in een ruimte van 3 bij 5 meter gepropt. We moeten meteen beginnen om de overige formulieren in te vullen en tot overmaat van ramp komen er nog meer bij. Er zijn te weinig stoelen en er is maar 1 klein tafeltje. Ik ga met mijn nette pak op de grond zitten en begin alles in te vullen. Steeds komen er mensen naar binnen gelopen met weer nieuwe formulieren. Er wordt snel en onverstaanbaar gepraat en het klinkt niet erg vriendelijk. Raymond loopt als een bezetene van de ene groep naar onze op en neer. Ik zie hem steeds verder inzakken, hij heeft gewoon geen overzicht meer. De chaos is enorm: overal liggen formulieren en worden kopieën gevraagd. Oh ja, we willen het natuurlijk ook allemaal filmen. Hoe krijgen we het voor elkaar. De zweetdampen worden bijna zichtbaar in de kleine dompige ruimte. De kinderen gedragen zich wonderwel goed. Een enkeling protesteert even. Lyenna ligt lekker te slapen in de buggy. Wat zijn wij blij dat wij dat ding meegezeuld hebben. Dan komt ineens de directrice van het kindertehuis in Maoming binnen met 2 papieren zakjes. In één zakje zit het knuffeltje van Lyenna dat wij half december hebben opgestuurd en in het andere zakje zit het fototoestel. Wat ben ik hier blij mee. 

Per kind wordt nu de documentatie overhandigd aan de ouders en er wordt uitleg gegeven over wat er in de papieren staat. Zo horen wij dat Lyenna een tijdje bij een pleeggezin heeft gezeten, dat ze reageert op haar naam en dat ze veel lacht. Dat hadden wij ook al gemerkt. We hebben tevens de mogelijkheid om wat vragen te stellen, maar eigenlijk zijn we te verward om iets te vragen. We willen maar één ding: tekenen en weg hier, met Lyenna! 

Dan krijgen we allemaal een cadeautje van het kindertehuis. Het is een klein doosje met daarin een groene steen en een sprinkhaan erop. Ik weet nog niet welke betekenis het heeft. Dan moet elk echtpaar beloven het kind niet te verlaten, goed te verzorgen en nog een paar logische beloftes. Ook moeten een aaltal vragen beantwoorden. Waarom we willen adopteren, waarom we voor China hebben gekozen, wat we verdienen. Privacy kennen ze niet. Iedereen hoort van iedereen wat men verdient, en wat ieders beweegredenen zijn om te adopteren, maar het deert ons niks. De chaos begint zijn tol te eisen. Er moet ook nog een foto van ons drietjes gemaakt worden. Nu zijn we echt klaar. 

Eenmaal terug in het hotel staat ons het huilen nader dan het lachen. Maar goed, we zijn nu officieel adoptiefouders van Lyenna. We gaan naar boven en besluiten lekker op onze kamer te blijven. Even later komt Raymond weer langs. We moeten geld geven voor een advertentie die het kindertehuis heeft geplaatst in een krant voor Lyenna, ook moeten we de 150 dollar betalen voor het Civil Buro en nog eens 700 Yuan voor van alles en nog wat. Ik betaal braaf, maar weet maar amper waar het allemaal voor is. Raymond vraag tevens of wij om 16.00 uur naar beneden kunnen komen om de officiële stukken van het Civil Buro te controleren op eventuele fouten. Dat duurt nog even, kunnen we allemaal even tot rust komen, wat doezelen of zo. Lyenna drinkt een fles en wordt verschoond.

Ze vindt alles goed en is zo vrolijk, geweldig! Dan valt ze in slaap op de buik van Brigitte. Wat een prachtig gezicht. Ik loop om kwart voor vier naar beneden en krijg daar te horen dat Raymond een uurtje later komt. Eenmaal boven aangekomen belt Raymond op: we moeten met het hele gezin om kwart over vier beneden staan om naar het politiebureau te gaan in verband met de aanvraag voor het paspoort. Deze zouden anders niet op tijd klaar zijn. Ik informeer de overige echtparen. Om kwart voor vier staan we allemaal verontwaardigd beneden in de lobby. Raymond probeert iets uit te leggen. Wat nu weer. Hij vertelt nu dat één ouder met kind ook voldoende is. Brigitte gaat toch mee. Het is ondertussen half vijf geweest. We moeten voor zes uur op het politiebureau zijn! Eenmaal op weg komen we al gauw in een grote file te staan. Raymond legt als ex-gids uit waarom er in China zoveel auto’s zijn. Het interesseert ons helemaal niets. Om kwart voor zes staan we uiteindelijk voor … het Civil Buro. Raymond moest nog eerst de adoptiebevestiging ophalen die nodig zijn voor de aanvraag van het paspoort. Weer op weg, maar het is al zes uur geweest. Toch rijden we helemaal door tot aan het politiebureau. Het gebouw is verlaten. De teleurstelling en de hitte overheersen in de bus. We zijn als pakvee meegevoerd met als resultaat dat we alleen een papiertje hebben opgehaald! Hoe is dit in Gods naam mogelijk. Brigitte houdt het niet meer. De tranen lopen over haar wangen. Niet verwonderlijk na zo’n dag. 

Om zeven uur zijn we terug in het hotel. Compleet geradbraakt. En hongerig. We besluiten eerst Lyenna te verzorgen. Ze is helemaal doorweekt van het zweet. Ondanks alles blijft ze lachen. Wat een geweldige meid. We bestellen via roomservice: een American Hamburger en een Heineken. We werken het snel naar binnen. Het smaakt niet echt lekker, maar het vult in elk geval. 

Dan ga ik met Lyenna in bad. In eerste instantie vindt ze het maar raar. Ze aarzelt maar dan zet ze het weer op een lachen. Wat doet dit wonderen. De malaise van een hele dag vallen van ons af. Ze krijgt nu een pyjama van ons aan. Ze slaapt binnen 10 minuten. Ik orden nog wat spullen, schrijf dit verslag en ga om 23.00 uur slapen, want morgenvroeg om 8.30 uur moeten we naar het politiebureau en daarna naar de notaris. ’s Middags hebben we dan ‘vrij’. Ik moet het eerst nog zien.

Dag 5. 9 januari 2001

Lyenna wordt net voor de wekker wakker. Brigitte en ik verdelen wat taken. Eerst voeden, dan moeten we ons zelf verzorgen en dan wat eten. Alles gaat al een stuk beter dan gisteren We leren snel bij. Om half negen zijn we klaar met het ontbijt en kunnen we verder om de laatste zaken af te handelen. Raymond is weer erg opgewonden. Hij heeft twee goede berichten: Ten eerste geeft hij aan dat hij een goede vriendin heeft die de zaken bij de politie kan bespoedigen. Het tweede heeft iets te maken met de adoptiebewijzen. Het maakt niet uit. De sfeer is in elk geval beter dan gisteren. Eerst moeten we weer (!) even langs het Civil Buro om iets op te halen. Daarna naar de notaris. Binnen 2 minuten komt hij weer naar buiten met een gezicht die de 2 goede berichten meteen verbrijzelt. Een andere groep is nog bezig. Even ziet hij het niet meer zitten, en wij al helemaal niet meer. Dan begint hij op zijn Chinese wijze wat te regelen, en warempel, we mogen naar binnen. Eenmaal binnen worden we naar een kamer gedirigeerd waar we net allemaal kunnen zitten. Het is in elk geval een stuk beter dan gisteren, maar dat is volgens mij ook niet zo moeilijk. Dan blijkt dat de eerste groep van ons gezelschap het “interview” met de notaris nog moet hebben. Wij hebben dat gisteren al gedaan en hoeven dus niet meer. We zitten er dus voor spek en bonen bij! We laten het dan maar gebeuren. Na 1,5 uur is iedereen klaar en moeten we naar het politiebureau. Raymond zegt in de bus dat wij het vandaag allemaal wel gaan halen. De grapjas, het is 11.00 uur! De vriendin van Raymond wordt opgehaald. Het politiebureau ziet er modern en verzorgd uit. Raymond’s vriendin schijnt een aantal mensen te kennen op het bureau en begint een en ander te organiseren. Het belangrijkste voor de aanvraag van het paspoort is dat de pasfoto’s van onze kinderen aan de strenge eisen van de politie voldoen. Onze 5 kinderen waren “qualified”. Gelukkig blijkt achteraf want van de andere groep moeten er allemaal nieuwe pasfoto’s gemaakt worden. Dit gaat niet van een leien dakje, de kinderen mogen namelijk niet huilend op de foto. Probeer dat die kleine hummeltjes maar eens duidelijk te maken als ze al zo overstuur zijn van alles. Ondertussen zijn onze meiden aan een flesje toe. De thermoskannen met heet water worden verdeeld. Herman en Marieke hebben weer eens alles vergeten en sprokkelen voor hun kleintje een flesje bij elkaar. 

Dan, om 12.30 zijn we toch eindelijk klaar. De paspoorten kunnen vrijdag opgehaald worden, precies volgens planning. Lyenna houdt zich wederom geweldig. Busrijden schijnt ze het einde te vinden. Op onze schoot blijft ze naar buiten kijken en glundert de hele tijd. 

’s Middags hebben we vrij. Even leek het erop dat wij toch nog even naar de notaris moesten om de 350 dollar (50 meer dan afgesproken) af te geven maar dan blijkt dat we het ook gewoon aan Raymond kunnen afgeven. 

Zalig, een vrije middag. Even lekker genieten van ons drietjes, dat hadden we even hard nodig. Morgen hebben we ook geen verplichtingen. Het ergste gedeelte zit erop. 

Op de hotelkamer ontdoen we ons van onze officiële kleding en tuttelen en kroelen lekker met onze kleine meid. Ze kijkt ons steeds aan met van die ondeugende ogen. Ze lacht en krijst van enthousiasme. Of zou het al van geluk zijn. Het ziet er in elk geval uit alsof ze ons in eerste instantie accepteert. Maar ja, niet te vroeg juichen. Het is nog allemaal heel kort. Gek hoe zo’n hechte band al na 2 dagen kan ontstaan. We herkennen al haar manier van kijken of van huilen, wat ze wil. Ik geniet van Lyenna, met volle teugen, steeds meer en meer. Ik kan me niet meer voorstellen hoe het zonder haar zou zijn. Toch realiseer ik me dat er veel gaat veranderen. Brigitte zegt zelfs dat het haar opvalt dat wij elkaar minder vaak vastpakken. Nou, dat wil wat zeggen! Tja, Lyenna krijgt nu gewoon alle aandacht. Ik ben intens gelukkig.

Dag 6. 10 januari 2001 

Lyenna is vandaag precies 8 maanden jong. 

Midden in de nacht hoor ik Brigitte naar de badkamer lopen. Ze moet overgeven en is aan de diarree. Na een paar keer op en neer lopen van haar bed naar de badkamer begint ze ineens te huilen. Helemaal overstuur. Ze is bang dat ze naar het ziekenhuis moet omdat ze zo ziek is. Ik probeer haar te kalmeren en gelukkig lukt me dat. Ze kan weer wat slapen. 

De dag wordt gevuld met voeden van Lyenna, zorgen voor Brigitte, wasjes doen, noem maar op. Het kost me geen centje moeite. 

’s Morgens ga ik wandelen met Lyenna in de buggy. Ze vindt het geweldig. Ik heb veel bekijks van de lokale bevolking. Vanwege de aangename temperatuur, zelfs nu in de winter is het ongeveer 20 graden, leven de mensen veel buiten. Ik loop in een steegje waar 4 mannen van een jaar of 60 een soort Chinees rummykub spelen. Ineens kijken ze op en lachen vriendelijk naar me en steken welgemeend hun duim omhoog. Volgens mij snappen ze dat het om adoptie gaat en het is alsof ze hun goedkeuring willen laten blijken. Het doet me goed. 

De aandacht die ik krijg van jong tot oud vind ik wel wat overdreven. Overal om me heen zie ik mensen. Het valt me steeds meer op hoe ‘druk’ het is. Mensen staren ons na. Er zijn zelfs mensen die brutaal vriendelijk voor de buggy gaan staan om uitgebreid te kijken. Steeds weer die zelfde goedkeurende reactie. Het begint een beetje absurde vormen aan te nemen. Ik begrijp wel dat dat niet zo is, maar ik voel me er toch niet helemaal zo bij op mijn gemak. Het zal wel wennen.

Terug op de kamer. Brigitte is nog behoorlijk zwak. De diarree is na 2 tabletjes Diacure wel gestopt, maar ze is zo gammel omdat ze behoorlijk ‘leeg’ is. Ik maak een toast met jam voor haar klaar en laat haar veel drinken. Ze kan het gelukkig goed eten. 

’s Middags ga ik weer met Lyenna wandelen, deze keer in de buikdrager. Ik neem nu een ander route maar krijg nog meer bekijks dan vanmorgen. Lyenna vindt het allemaal prachtig. Ik voel me er allemaal heel dubbel bij: van de ene kant trots, maar tegelijkertijd onwennig hoe te reageren op al die aandacht. 

De rest van de dag voltrekt zich heel rustig. Brigitte knapt steeds meer op. Hopelijk is morgen weer alles goed. Na haar laatste flesje valt Lyenna in slaap op de buik van Brigitte. We hebben haar ritme nu wel zo ongeveer te pakken: 

Tussen 7.00 en 8.00 uur wordt ze wakker. Flesje geven en wat spelen. Dan gaat ze weer wat slapen. 

Tussen 12.00 en 13.00 uur 2e flesje. Daarna is ze wat langer wakker. 

Middagdutje van 15.00 tot 17.00 uur. Tussen 17.00 en 18.00 uur het 3e flesje, daarna lekker spelen.

Tegen 20.00 uur valt ze in slaap en om ongeveer 23.00 uur maken we haar wakker voor haar laatste flesje waarna ze meteen weer in slaap valt. 

Tussendoor krijgt ze wat Dixap, of iets van pap of zo. Fruithapje of groentehapje hebben we nog niet kunnen vinden. Dat zien we later nog wel. Zoals het nu gaat gaat het goed en daar mogen we blij mee zijn. 

Dag 7. 11 januari 2001

Had ik dat schema maar nooit opgeschreven. Vandaag is alles door de war. Weg regelmaat. Hoe kan het ook. Alles is zo nieuw voor Lyenna. We merken aan alles wat ze doet dat ze zelf moet uitvinden wat ze ervan vindt. Ze observeert alles heel nauwkeurig. Dat doet ze eigenlijk al vanaf het eerste moment dat we haar kregen. Ze kan je heel lang blijven aankijken en dan zie je haar denken: Wat moet ik met die twee. Ach ja, het is pas de 4e dag samen. We gaan ’s morgens lekker wandelen. We lopen dezelfde richting als ik gisteren gedaan heb. We komen bij een gebouwencomplex uit met vele kleine kleurige tentjes, winkeltjes. Er wordt werkelijk van alles en nog wat verkocht. Een liefhebber kan werkelijk 10 miljoen verschillende haarspeldjes kopen. Gek dat ik nog niemand met zo’n speldje heb zien lopen! Natuurlijk hebben we er een aantal gekocht voor onze kleine meid. 

De dag eindigt rustig. Een lekker gevoel. Wat opvalt, is dat Lyenna steeds huilend wakker wordt. We vragen ons af wat het kan zijn. Kon ze het ons maar vertellen.

's Avonds komt Raymond nog langs met een pak papieren die nog even moeten worden nagekeken. Iedereen wordt verzamelt op de gang en na het controleren van de paperassen kletsen we met zijn allen nog even lekker na. De alombekende 'gangmeeting'!

Dag 8. 12 januari 2001 

Inpakken en wegwezen. De koffers worden gepakt. We vertrekken vandaag naar Beijing om 18.25 uur. Alle tijd dus om alles rustig voor te bereiden, in te pakken en zo. Raymond komt om 11.00 uur langs met … Yes, de paspoorten. Daar ging het allemaal om. Om 14.00 uur checken we uit en gaan met de bus via een nagebouwd authentiek Chinees huis en een porseleinfabriekje annex winkeltje naar het vliegveld. Raymond leidt ons uitgebreid rond vooral in de porseleinwinkel blijven we lang hangen, alsof we gewoon van alles moeten kopen. Zal wel een kennis van Raymond zijn. Uiteraard blijft ons ook wat porselein aan de vingers plakken. Een klein thee serviesje met afbeeldingen van draken erop. 

Door deze 2 stops wordt het uiteindelijk toch nog allemaal hurry, hurry! Typisch Raymond, we halen het vliegtuig maar net. We zijn amper met zijn allen in het vliegtuig of het toestel begint al te taxiën. We slepen ons ongans met zoveel spullen. Niemand helpt ons een handje! We hebben net allemaal de riemen om of we stijgen op. Pfff, alles op het nippertje.

Lyenna’s eerste vlucht verloopt op een kleine huilbui na goed. Wellicht last van oortjes, geluid, maagje, ach we mogen niet klagen. 

Na ongeveer 4 uur vliegen stappen we uit in Beijing: -14°C. Brrr, wat een verschil: van +18°C naar -14°C. Chen Chen staat ons al op te wachten en brengt ons naar het hotel. Jammer is dat de groep nu helemaal verspreid zit over het hotel. Op de hotelkamer staat nu een kinderbedje klaar. Lyenna kan er niet mee overweg. Binnen de kortste keren steken haar beentjes door de spijlen: Gillen geblazen dus! Dat moeten we veranderen. 

Dodelijk vermoeid als ze is wordt ze steeds wakkerder, klaarwakker. Wat nu, het is 0.30 uur! Brigitte wil nog in bad. Ze neemt Lyenna maar mee in bad. Ze hebben grote pret samen. Eenmaal uit bad valt ze uitgeput in slaap. Brigitte heeft nog honger. Ik ga naar de Mc Donalds wat hamburgers halen. Bij de geel/rode zaak aangekomen is deze dicht. Ik sluip via een zij-ingang toch naar binnen. Het personeel is bezig om alles op te ruimen en schoon te maken. Ik leg uit dat ik nog graag iets te eten wil hebben, maar alles is op. Dan komt er een chinees meisje met een paar overgebleven hamburgers. Ik krijg ze gratis mee. We smullen ervan.

Dag 9. 13 januari 2001

De dag begint om 7.00 uur. Lyenna wordt huilend wakker. Brigitte heeft er veel moeite mee ons kleine meisje te zien huilen. We praten er wat over. Het zal er wel allemaal bij horen stellen we ons gerust. Na het ontbijt besluiten we wat te gaan wandelen door de straten van Beijing. We pakken ons flink dit in want het vriest nog dat het kraakt overdag. Lyenna valt al snel in slaap. ‘s Middags is ze goed wakker en speelt naar hartelust. ’s Avonds gaan we samen met Bert en Marjan en Mei Lin Vos naar de Chinees aan de overkant. Voor het eerst echt uit eten met Lyenna en het ging hartstikke goed. Op het laatst wil ze bij Brigitte op de arm, maar ze is heel gezellig. Mei Lin is al 2 jaar, heeft een medische indicatie: ze heeft een extra duimpje en zal in Nederland geopereerd moeten worden. Je moet heel goed kijken om dit kleine aanhangseltje aan haar duimpje te ontdekken. Ze is heel schuchter en klampt zich echt vast aan Bert. Terugkijkend op de avond was het heel gezellig en hebben we sinds een lange tijd weer eens fatsoenlijk gegeten. Heerlijk!

Dag 15. 19 januari 2001

Terug naar Huis!!!! 

Alles ingepakt, ja het is gelukt! Al leek het er heel even op dat zelfs met de extra koffer we niet alles kwijt zouden kunnen, maar we hebben het er allemaal in zitten. 

We rijden met de bus naar het vliegveld, deze keer rechtstreeks, geen commerciële tussenstops. Op het vliegveld is iedereen wel wat opgewonden, want: We gaan naar huis!! We staan ons al af te vragen hoe het ontvangst op Schiphol zal zijn. We staan weer in (de zoveelste) rij en wachten om door de douane te kunnen. Ook hier haast zich niemand en we naderen de check-in tijd. De Chinese douane lijkt het niets te schelen. Op de valreep mogen we dan toch door en nemen plaats in het vliegtuig. In het business-class gedeelte is ruim plaats. Bijna iedereen heeft een extra stoel over voor de kleintjes: Onze kleine meid zit in een gigantische stoel, bij het raampje! Doe maar gek! Met kussens kunnen we haar rechtop houden. Ze vindt het geweldig. Ze houdt zich goed. Slaapt een uurtje in mijn armen, kijkt dan weer wat rond in het vliegtuig. De anderen schijnen het wat moeilijker te hebben. Herman loopt wat zenuwachtig heen en weer met een huilende Jana. “Ze zeggen dat dit minder wordt”, praat hij zichzelf moed in. 

Dan blijkt dat onze kleine meid ons op een grote verrassing heeft getrakteerd: Ze heeft zich helemaal ondergepoept! Uitgerekend in het vliegtuig. Niet alleen de luier, maar alles zit onder. Maar goed dat we een extra setje kleertjes in de handbagage hebben. Oh, ja, we hebben ook nog een ‘Schipholsetje’. Dat bewaren we maar liever. Het is behelpen in de stoelen, maar we worden steeds handiger. 

Na een rustige vlucht komen we aan op Schiphol, op Hollandse bodem. Wel een beetje een raar gevoel, maar zo blij. Brigitte trekt nog snel het ‘Schipholsetje’ aan.

We vragen ons af wie er ons staan op te wachten. We zullen het wel zien. Als we door de douane zijn nemen we afscheid van elkaar, want als we straks onze familie zien hebben we hier geen gelegenheid meer voor. Lyenna is nog goed wakker, ondanks dat de dag voor haar, en voor ons natuurlijk, zo’n 8 uur langer is. Het schijnt haar niet te deren. 

Dan lopen door naar de bagageband. Ineens zie ik in de verte een rood en een wit spandoek met ‘Lyenna’ erop. We lopen meteen naar de glazen wand en zien een ‘leger’ van familie en vrienden. Geweldig!! Ik schiet ineens vol. Brigitte ook. We steken het ‘legertje’ achter het glas ook aan. Ik probeer het te filmen. Man, wat is dit een mooi ontvangst. Brigitte showt met Lyenna en geniet van dit mooie moment. Tussen de bedrijven door kijk ik of onze koffers al op de band liggen. 

Als ik alles bij de hand heb lopen we naar de ontvangsthal en er volgt een emotionele hereniging. Lyenna vindt het allemaal prima en geeft geen kik. Ze lijkt het allemaal op zich af te laten komen. We drinken nog een kop koffie met zijn allen waarna we naar huis rijden. Lyenna voor het eerst in het autostoeltje.

Thuis wacht ons nog een aantal verrassingen: Her huis is prachtig versierd en de buurt staat ons op te wachten in de kamer, met champagne. Wij zijn beduusd door het gebeuren, moe, blij, emotioneel, maar we houden ons sterk. Lyenna ook, hoe is het mogelijk. Dan nóg een verrassing: Buiten wordt er vuurwerk afgestoken. Het is net allemaal een droom. Binnen praten we nog wat na, en één voor één gaan de mensen naar huis. Ik voel in mijn hoofd een stromend en loom gevoel. Zal de Jet-lag wel zijn. We gaan naar bed, moe, gelukkig en benieuwd. Benieuwd wat de toekomst met onze kleine meid ons zal brengen.

Laurens